Psycholog radzi: Jak poradzić sobie z nieprzychylnymi teściami

Bywa również tak, że niezobowiązujące początki są tak kolorowe, że wszelkie czarne scenariusze nie mają w ogóle miejsca. Schody zaczynają się wtedy, gdy rodziny spotykają się już częściej na wspólnym gruncie i okazuje się, że jednak nie jest tak wspaniale, jak się tego oczekiwało na samym początku.

Trudne relacje z teściami zazwyczaj przedstawiane są w społeczeństwie w humorystyczny sposób. Byłoby cudownie, gdybyśmy sami, napotykając pewne przeszkody, podchodzili do tego z dozą humoru i zdrowego dystansu. Nie każdy ma jednak wystarczające zasoby, aby wytrzymywać regularną krytykę, niechęć, czy brak akceptacji jako członka rodziny. Niestety bywa również tak, że niesie to za sobą konflikty w małżeństwie, a nawet utrudnia relacje dzieci z dziadkami.

Wspólne, rodzinne spotkania zamiast cieszyć, nasączone są ciężarem wiszącym w powietrzu. Konflikty takie nie są zatem ograniczone do dwojga osób, lecz wpływają na całą rodzinę. Ekspozycja na ciągłą, regularną dawkę stresu może doprowadzać tutaj do obniżenia nastroju, frustracji i wybuchów złości przy każdej okazji, gdy mowa o teściach. Ale również niepokoju lub nawet stanów lękowych czy depresyjnych przed odwiedzinami lub samymi telefonicznymi rozmowami, a także po nich.

Jeśli dodatkowo osoba będąca z nami w związku nie będzie dostrzegać toksycznych zachowań swojego rodzica i bronić go za wszelką cenę lub my sami będziemy za całą sytuację obwiniać partnera, może to poskutkować poważnymi kryzysami w związku.

Jak zatem poradzić sobie z nieprzychylnymi nam teściami?
Przede wszystkim warto przeanalizować i zrozumieć, skąd wynika dane zachowanie. Przy odrobinie empatii może okazać się, że wrogość jest wynikiem ukrytych, wewnętrznych konfliktów, z którymi my sami nie mamy nic wspólnego. Co za tym idzie, przestaniemy pewne rzeczy odbierać personalnie, ale także znajdziemy strategię, na bazie której zbudujemy odpowiedni sposób komunikacji, odnajdując obszar, na którym powinien być położony akcent.

Być może chodzi o samotność? O lęk przed porzuceniem? O troskę o przyszłość wnuków? O cokolwiek by nie chodziło, warto to przemyśleć i podjąć wspólną rozmowę. Idąc tym tropem, warto po prostu rozmawiać, z nastawieniem na kompromis, a nie przeciąganie liny. Konflikty bowiem wielokrotnie wynikają z domysłów i niedopowiedzeń. Ponadto, nie dawajmy się wciągać w awantury, ponieważ będzie to tylko dodatkowa pożywka dla utrudniania relacji.

Jeśli widzimy, że sposób ekspresji i określone cechy osobowości nie są już w ogóle podatne na zmiany, nie podsycajmy ognia. Zachowajmy dystans, zaakceptujmy sytuację i trzymajmy się niezbędnego minimum do utrzymania rodzinnych więzi, zachowując przy tym własną uprzejmość. W tym punkcie warto pamiętać także o ustalaniu granic i asertywności. Wsparcie zawsze jest przydatne, ale ingerowanie bez pozwolenia w życie prywatne nie powinno mieć miejsca.

Zachowajmy prawo do przestrzegania tego bez wyrzutów sumienia. Przy odrobinie zaangażowania warto także spróbować działań, które mogą w efekcie połączyć i stworzyć pole do wspólnych zainteresowań i tematów. Warto również skupić się na jasnych stronach relacji. Być może jest coś, za co lubimy swoich teściów i na tym możemy zbudować coś dobrego. Ostatecznie, jeśli nic nie pomaga, przestańmy mieć idealistyczne oczekiwania jeszcze sprzed małżeństwa dotyczące wspaniałej bliskości z teściami. Zaakceptujmy fakt, że nie mieliśmy tyle szczęścia (co nie jest naszą winą) i skupmy się na tym, na co wpływ mamy, czyli własnym życiu.