Braki w kadrach, ale była za to... sekcja koszykówki! Z kart historii MOS-u

SIÓDMY ODCINEK HISTORII BAZY MOS IŁAWA

Przyjmowano średnio od 60 do 90 kandydatów. Z tej grupy pozostawało około 7-12 procent. Tak znaczny procent rezygnujących wynikał z nietrafnego wyboru przez kandydata, braku chęci do pracy w ośrodku i trudności w respektowaniu regulaminu i dyscypliny.

Wymóg bezwzględnego podporzadkowania był stosowany w MOS ze względu na wymogi bezpiecznego przebywania na wodzie. Zajęcia sportowe odbywały się w grupach wiekowych i klasach łodzi odpowiednich dla wieku - Optymist, 420, Cadet. Nowe grupy szkolenia podstawowego w klasach OPP i Cadet były organizowane i tworzone od października. Młodzieży powierzano sprzęt, za który odpowiadała, mając obowiązek konserwowania i dokonywania drobnych napraw.

Prace gospodarcze w ośrodku czy te przy sprzęcie, związane z renowacją i remontami łodzi czy przygotowaniem ich do sezonu, członkowie załóg wykonywali pod nadzorem sterników oraz bosmana Ośrodka. Młodzież z grup zaawansowanych realizowała się sportowo, uczestnicząc w regatach okręgowych, centralnych i międzynarodowych. W 1979 roku na Jezioraku odbyły się mistrzostwa kraju Szkolnego Związku Sportowego w żeglarstwie. Pod koniec lat 70-tych pracownikiem etatowym był jedynie Marian Skubij, dyrektor MOS. Miał wykształcenie wyższe magisterskie, uprawnienia sternika jachtowego oraz instruktorskie z żeglarstwa regatowego.

Instruktor żeglarstwa miał średnie wykształcenie ogólnokształcące i uprawnienia sternika jachtowego. Szkutnik oraz konserwator sprzętu i urządzeń sportowych byli zatrudnieni na pół etatu, podobnie jak sprzątaczka i dozorca.

W 1980 r. zajęcia z sekcją wyczynową klasy 420 oraz sekcją bojerowa prowadził Marian Skubij. Szkoleniem grupy Optymist oraz Cadet zajmował się Leszek Przybysz, trener drugiej klasy żeglarstwa, absolwent Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego i wychowanek Ośrodka. W grupie Optymist szkoliły się 42 osoby, w klasie Cadet i 420 po 18. Sekcja bojerowa liczył 22 członków, zaś turystyczna 32. W 1981 r. MOS nadal odczuwał brak kadry do szkolenia żeglarzy, ale w Ośrodku zatrudniony był trener koszykówki

W MOS w 1980 roku oprócz sekcji żeglarskiej istniała sekcja koszykówki dziewcząt, licząca 16 zawodniczek, prowadzona przez Andrzeja Gralaka, trenera II klasy koszykówki. Zaniechano wiec tworzenia nowych grup szkoleniowych, a w tych co istniały juniorów klasy Cadet, 420 i OK Dinghy – wybrano grupowych poszczególnych klas łódek, którzy stanowili samorząd, oraz opracowano założenia organizacyjno-szkoleniowe grupy na rok 1981/1982. Zawierały one szczegółowy plan sportowy z rozpisaniem na godziny szkoleniowe, podokresy pracy treningowej i liczbę jednostek, program startu w regatach oraz ich nazwy.

W roku startowym 1982 w regatach mistrzostw okręgu olsztyńskiego juniorów ośrodek zespołowo zajął drugie miejsce, ale żaden z żeglarz z Iławy w występach indywidualnych nie zajął lokaty premiowanej medalem. Wszyscy byli, co prawda, w czołowej dziesiątce, ale poza podium. Załogi nie uzyskały awansu do regat ogólnopolskich. Przyczyn niepowodzenia dopatrywano się w dostatecznym braku wiary zawodników w swoje umiejętności. Aby tego uniknąć, postanowiono w kolejnym sezonie zaplanować więcej startów z silnymi przeciwnikami oraz „ustawić” jachty do jazdy szybkiej.

W trakcie sezonu 1982 ośrodek otrzymał pieniądze na sprzęt. Zamówiono dwie łódki klasy 420 i jedną „Wenus”. Zakupiono dwie żaglówki klasy Orion, jeden Nesh, pięć kompletów osprzętu, 19 sztormiaków oraz dziewięć ślizgów lodowych klasy DN. Pod koniec 1982 r. powołano nowe grupy szkoleniowe w klasie Optymist i awansowano sterników klasy Optymist do klasy Cadet.

Fot. Archiwum Andrzeja Musińskiego [FOTMUS Iława] oraz "Przystanie ciepłych wiatrów”

O autorze Marek Siwicki, doktor nauk humanistycznych, dziennikarz i adiunkt w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie. Absolwent Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego i Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Gdańsku. Interesuje się zagadnieniami praktyki i etyki w mediach, pedagogiką medialną i społeczną oraz dziejami i edukacyjnymi aspektami kultury fizycznej, a żeglarstwa w szczególności. Pracował w „Gazecie Olsztyńskiej”, a od początku lat dziewięćdziesiątych był redaktorem i dziennikarzem „Gazety Wyborczej” w Olsztynie. W TVP1 prowadził programy publicystyczne „Rondo” oraz „Stop”. W Radiu Zet był korespondentem z Olsztyna, zaś w Radiu Olsztyn redagował i prowadził autorską audycję „Popołudnie ze sportem”, mając także stały felieton w audycji „Magiel polityczny”. Publikował w miesięczniku Press. W trakcie pracy w mediach interesował się głównie tematyką społeczną oraz sportową. Oprócz „Przystani ciepłych wiatrów” napisał książkę „Czarodziej wiatru”, składająca się z kilkunastu wywiadów z Karolem Jabłońskim, a także „Między stadionem a brzegiem jeziora” oraz „Na krawędzi”. Niebawem ukaże się „Uwodzenie Lirogona” o żeglarstwie jako metodzie pedagogicznej. Krainę Wielkich Jezior Mazurskich przemierza, kiedy tylko może i na czym się da, by latem z wody, a zimą z bojera patrzeć na dobrze znane zakątki. Z równą pasją wędruje też po Tatrach – najchętniej szlakami generała Mariusza Zaruskiego.

powiat-ilawski.pl (Życie Powiatu Iławskiego)