Moja kochana profesor…. Uczniowie wspominają śp. Barbarę Jadwigę Kolasińską-Lewandowską

Pani Profesor była wymagająca…. Tak. Wymagała od nas prawdziwości i zaangażowania, a było to właśnie to, czego pragnęliśmy najbardziej mając 16 lat i dojrzewając. Pozwalała nam i pomagała szukać własnej tożsamości, z podkreśleniem właśnie naszej własnej. Czyż nie to cechuje wspaniałego nauczyciela?! Gdy w oparciu o jego umysł uczeń czuje, że znajduje siebie, że staje się lepszy znajdując siebie i odkrywa, że ten proces może być interesujący. Pisząc znajduję kolejne sedno bycia z Panią Profesor. Ona była nas ciekawa! My w oparciu o jej zainteresowanie nami rozkwitaliśmy! Ktoś chciał słuchać co mamy do powiedzenia, co czytamy i jakie mamy myśli po lekturze. Takie właśnie nasze myśli, zbuntowane, nieuczesane, własne. Piękne było Jej zainteresowanie naszym wnętrzem.

Była również wspaniałym pedagogiem, na każdego znajdowała marchewkę, nie kij. Pamiętam, kiedy średnia z ocen w I klasie dawała mi 3+, a Ona zaprosiła mnie na rozmowę. Powiedziała, że widzi moje zaangażowanie i zaryzykuje ocenę dobrą na koniec, mając nadzieję, że się nie zawiedzie. Kolejny rok dawał mi 4+, kolejna rozmowa w podobnym klimacie i 5 na świadectwie. Nie zawiodła się! Ja pokochałam lekcje z Nią i o innych ocenach nie było już mowy. Bo kluczowe było to czym była ta marchewka. Pani Profesor widziała w nas potencjał, którego sami nie widzieliśmy, wiarę, której sami nie mieliśmy i nazywała to nam. W ocenach była bezkompromisowa, więc wiadome było, że tylko prawda się obroni - czyż nie piękne?! Szczególnie, gdy ma się naście lat.

Dla mnie odszedł Wielki Człowiek. Cieszę się, że na zawsze część Jej zostanie we mnie, bo miałam szczęście, że była moim Nauczycielem. Nadal uwielbiam mówić tudzież, aczkolwiek to niemodne. Gwoli przypomnienia jeszcze dodam, że nadal uwielbiam Szymborską i czytałam, że mają zostać wydana jej listy z Barańczakiem, ależ miałaby uciechę czytając je, bo lubiła obojga.…

Byłam w podróży kiedy dowiedziałam się, że to się stało, że Lewa odeszła... Podróży w poszukiwaniu sztuki. Wenecja, "Biennale di Venezja" i plakaty o teatrze. Myślę sobie, no za dwa lata może przyjadę na "Biennale Teatro". I to wspomnienie, tak bliskie, elektryzującej opowieści Lewej o teatrze współczesnym, o eksperymentach teatralnych, o końcu sceny "pudełkowej".. Lewa pozwoliła mi pisać "klasówkę" przez dwie godziny, ponieważ nie zamieściłam się w czasie, chcąc przelać wszystkie moje myśli, inspirowane historią teatru, w którą mnie wciągnęła.

W sumie nie wiem jak wyrazić wagę tego, co stało się w moim życiu, dzięki mojej Profesor od Polskiego.. Od niej dowiedziałam się, że moje myśli mogą być ciekawe. Stało się to mimochodem, po prostu, a dla mnie było jak olśnienie. Mieliśmy napisać wypracowanie pt. "Mój testament". Pisanie testamentu, w którym miałam rozdzielić swój materialny dorobek, odłożyłam, jak zwykle, na ostatnią chwilę. A w tej ostatniej chwili opisałam coś zupełnie innego - moje wartości, które chciałam przekazać potomkom: neoficki wtedy wegetarianizm, z którego wszyscy się śmiali, pragnienie świata bez wojen, bez granic.. Gdy Lewa poprosiła mnie o przeczytanie, chciałam zniknąć z lęku, że złe jest to "zadanie domowe". Ale ją zaciekawił mój sposób podejścia do pisania testamentu i moje nastoletnie marzenie o innym świecie. Nie mogłam w to uwierzyć. Lewa była szczerze zainteresowana tym jak my myślimy. Dla mnie była to wielka inspiracja. Pomogła mi szukać siebie, szukać swoich myśli, odłożyć na bok podręcznik, to co wiem, to co wiadome. Nauczyła mnie odkrywać i wyrażać siebie, ponieważ była mnie autentycznie ciekawa. Mnie i nas wszystkich. Często nieokrzesanych, nieokreślonych nastolatków, którzy przemieniają się w kogoś nowego, kogo jeszcze nie znają. Lewa pomogła mi się poznać. To była niezwykła przygoda. To więcej niż ktokolwiek mi dał. To rzeczywiście przemieniło mój sposób rozumienia siebie. Uratowało mnie. To wspomnienie zostanie ze mną na zawsze.

Tak bardzo wzrusza mnie jej zainteresowanie mną. Miała je dla każdego. Cała jej magia i jednocześnie prostota wypływała z tego, że była w tym autentyczna, prawdziwa. Miała zaufanie do mnie. To pozwoliło mi też bardziej sobie zaufać, otwierać się na mój wewnętrzny świat. Pokazała mi świat innych ludzi, poetów, twórców. Jej opowieści były fascynujące. W każdej epoce, w każdym pisarzu potrafiła dostrzec wartość i uczyć nas tego. Zrezygnowałam z planu studiowania leśnictwa i zaszycia się w Puszczy Białowieskiej. Wybrałam psychologię, ponieważ interpretacja ludzkiej psychiki stała się dla mnie bardziej pociągająca.

I jeszcze, dzięki Lewej, jako pierwsza osoba w Iławie miałam zorganizowaną dysortografię. To mi uratowało życie! Lewa z mojego powodu zainteresowała się tym tematem, skierowała na badania psychologiczno - pedagogiczne. Nie miała serca obniżać mi ocen z wypracowań - średnio 10 błędów na stronę. Gdyby była formalistką, nigdy nie zdałabym do drugiej klasy. Najpierw stawiała mi dwie oceny: 5 za treść, 2 za błędy. Ale widząc moje starania i moja walkę z ortografią, która notorycznie przegrywałam, stwierdziła, że mój problem jest zupełnie innej natury. I miała rację. Zdiagnozowano mi zaburzenia przestrzenne, zaburzenia lateralizacji i specyficzną formę dysgrafii. To orzeczenie było dla mnie jak poezja, otworzyło mi drogę na świat. Dzięki temu zdałam maturę, 17 stron, 22 błędy ortograficzne (Lewy "przewracał oczami" gdy mnie widział na korytarzu) i dostałam się na studia..

To wszystko bardzo mnie teraz wzrusza. Cudowne, żywe chwile, ciepło tamtych spotkań.. płaczę nie tylko że smutku.. przede wszystkim z wdzięczności.. pomimo straty, są doświadczenia, których nigdy nie stracę.

I ta zaraźliwa miłość do teatru.. Przed każdym spektaklem będę myśleć "moja kochana Lewa, nauczycielka polskiego, mojego wewnętrznego języka".